zrób badania, bądź bezpieczna
Wirus opryszczki jest powszechnie występującym patogenem, z którym zetknęło się wiele osób. Zakażenie wirusem opryszczki u kobiet w ciąży może jednak budzić szczególne obawy. Czy opryszczka w ciąży zagraża dziecku? Jakie są objawy tej choroby i jakie metody leczenia są bezpieczne dla przyszłej mamy? Niebezpieczeństwo opryszczki w ciąży — sprawdź, z czym jest związane!
Czytaj dalej „Opryszczka w ciąży — czy zagraża dziecku?”
Ciąża to wyjątkowy okres w życiu kobiety, podczas którego w jej ciele zachodzi wiele transformacji. Zmienia się gospodarka hormonalna, stan i wygląd skóry, a także jej potrzeby. Sprawdź, w jaki sposób zadbać o delikatną skórę na brzuchu i wpłynąć na ograniczenie powstawania rozstępów oraz innych trwałych zmian!
Czytaj dalej „Jak zadbać o skórę w trakcie ciąży?”
Różyczka jest ostrą chorobą zakaźną. Charakteryzuje się zwykle łagodnym przebiegiem. Ale stanowi szczególne niebezpieczeństwo dla kobiet ciężarnych i płodów. Czytaj dalej „Różyczka w ciąży – jakie stanowi zagrożenie?”
Brak miesiączki to jeden z najwcześniejszych symptomów ciąży. Kolejne pojawiają się z czasem, a należą do nich mdłości, wrażliwość na zapachy, rosnący brzuszek. Kiedy pojawiają się poszczególne objawy? Czytaj dalej „Pierwsze objawy ciąży”
Zmiany hormonalne, jakie zachodzą w organizmie kobiety w ciąży mają wpływ na skórę. Może stać się przesuszona, swędzieć, możemy borykać się z trądzikiem. Jak radzić sobie z problemami skórnymi w ciąży?
Niepłodność określana jest mianem choroby cywilizacyjnej. Coraz więcej par napotyka na trudności związane z zajściem w ciąże. Dzięki rozwojowi medycyny, można dzisiaj dotrzeć do źródła problemu i skutecznie mu przeciwdziałać. Czytaj dalej „Problemy z zajściem w ciążę. Jak zdiagnozować przyczynę?”
Liczba porodów drogą cesarskiego cięcia stale rośnie. Trzeba jednak wiedzieć, że to poważna operacja, do której należy się odpowiednio przygotować. Jakie są wskazania do cesarskiego cięcia i jak przygotować się do operacji?
Kobiety w ciąży, ze względu na niższą odporność, mają skłonność do zakażeń układu moczowego. Są one jedną z głównych przyczyn powikłań położniczych.
W czasie ciąży kobieta dzieli się wartościami odżywczymi z dzieckiem, przez to jej organizm jest osłabiony, a tym samym bardziej podatny na infekcje. Dodatkowo w tym okresie następują zmiany hormonalne, które także wpływają na kondycję organizmu. To sprawia, że ciężarne często borykają się z infekcjami dróg moczowych. Infekcjom sprzyjają także zmiany fizjologiczne. Powiększająca się macica powoduje ucisk na nerki. Zakażenia układu moczowego w ciąży mogą być bardzo niebezpieczne, tym bardziej, że często przez długi czas przebiegają bezobjawowo.
Zapalenie pęcherza moczowego w ciąży
Kobiety w ciąży najczęściej borykają się z zapaleniem pęcherza moczowego. Objawy zapalenia pęcherza to najczęściej: ból w podbrzuszu, częste oddawanie moczu w niewielkich ilościach, pieczenie i kłujący ból w cewce moczowej, ciągłe, bolesne parcie na mocz. Trzeba jednak pamiętać, że zapalenie może przebiegać bezobjawowo. Innym problemem, z którym mogą borykać się kobiety w ciąży jest bakteriomocz. Najczęstszymi bakteriami odpowiedzialnymi za bakteriomocz są: Escherichia coli, gronkowce i paciorkowce. Bakteriomocz może dawać objawy podobne do zapalenia pęcherza moczowego, ale istnieje również bakteriomocz bezobjawowy.
Bakteriomocz bezobjawowy
Bakteriomocz bezobjawowy może utrzymywać się przez dłuższy czas lub mieć charakter nawrotowy. Najczęściej diagnozowany jest podczas rutynowego badania moczu. Nierozpoznane wcześnie zapalenie bakteryjne, może doprowadzić do odmiedniczkowego zapalenie nerek. To jedno z najniebezpieczniejszych stanów chorobowych. Do objawów odmiedniczkowego zapalenia nerek należą: ból w okolicy nerek (częściej występuje ból prawej nerki w ciąży), gorączka (powyżej 38℃), nudności i wymioty, dreszcze, ból podczas oddawania moczu, uczucie parcia na pęcherz, ogólne osłabienie organizmu, brak apetytu, ból głowy.
Diagnoza zapaleń układu moczowego
Aby zdiagnozować problemy z układem moczowym, należy wykonać badanie ogólne moczu. Pozwala ono na ocenę parametrów fizycznych: barwy, przejrzystości, ciężaru właściwego, pH oraz wykazanie obecności w moczu: leukocytów, erytrocytów, bilirubiny, urobilinogenu, glukozy, ketonów, białek i azotynów. Obecność leukocytów, erytrocytów lub azotynów w moczu, stwierdzana jest w stanach zapalnych i infekcjach dróg moczowych. W takim przypadku lekarz może zlecić dalszą diagnostykę, czyli skierować na posiew moczu. Badanie pozwala wykryć bakterię i ułatwia dobór antybiotykoterapii.
Leczenie zakażeń układu moczowego w ciąży
Zakażenie układu moczowego u kobiety ciężarnej należy leczyć nawet wtedy, gdy przebiega bezobjawowo. Może bowiem prowadzić do problemów, takich jak przedwczesny poród lub mała masa ciała noworodka. Leczeniem kieruje lekarz, który przepisuje bezpieczną dla kobiety w ciąży antybiotykoterapię. Po zakończonym leczeniu należy wykonać badanie moczu oraz posiew moczu. Ze względu na to, że zakażenia dróg moczowych są dosyć częste u kobiet w ciąży, a do tego mogą być niebezpieczne, ważna jest profilaktyka. Zalicza się do niej regularne wykonywanie badań oraz picie odpowiednio dużej ilości płynów w ciągu doby.
Przyczyny niepłodności mogą leżeć nie tylko po stronie kobiet, ale i mężczyzn. Najczęstszą przyczyną niepłodności męskiej są niskie parametry nasienia. Właściwa diagnoza przyczyn niepłodności męskiej i jej leczenie, to czasem jedyna nadzieja dla par na posiadanie potomstwa.
Problem niepłodności dotyka coraz więcej par i dotyczy obojga partnerów. W przypadku nieskutecznych starań o dziecko, diagnostykę zaleca się zarówno kobietom, jak i mężczyznom. Niepłodność u mężczyzny najczęściej związana jest z niskimi parametrami nasienia. To jednak może mieć wiele przyczyn. Jak zdiagnozować przyczynę niepłodności męskiej?
Kariotyp u mężczyzn
U mężczyzn w celu diagnostyki niepłodności zaleca się wykonanie kariotypu. Polega ono na pobraniu próbki krwi obwodowej i określeniu liczby chromosomów w komórkach. Prawidłowy kariotyp mężczyzny to 46, XY, a kobiety 46, XX, gdzie chromosomy XY determinują płeć męską, a XX – żeńską. Obecność dodatkowego jednego lub większej liczby chromosomów X u mężczyzny (najczęstsza postać to kariotyp o zapisie 47,XXY) oznacza zespół Klinefeltera. Choć typowy pacjent cierpiący na to schorzenie jest wysoki, ma kobiecą sylwetkę, małe i twarde jądra oraz zaburzenia dojrzewania płciowego, to cechy zespołu Klinefeltera są często słabo zaznaczone i diagnozowany jest on dopiero w wieku dojrzałym, właśnie przy okazji diagnostyki niepłodności. Podejrzenie zespołu Klinefeltera budzić może azoospermia (brak plemników w badaniu nasienia) i zaburzenia poziomu gonadotropin, ale tylko badanie kariotypu umożliwia postawienie ostatecznej diagnozy. Pacjenci z tym zespołem genetycznym są z reguły niepłodni, ale opisuje się coraz więcej przypadków uzyskania potomstwa przez tych mężczyzn z zastosowaniem technik wspomaganego rozrodu.
Seminogram
Bardzo ważnym badaniem w diagnostyce niepłodności jest seminogram. To badanie nasienia, polegające na ocenie plemników oraz wydzieliny prostaty i pęcherzyków nasiennych. W badaniu mikroskopowym dokonuje się: oceny liczby plemników (koncentracja), morfologii plemników z opisem nieprawidłowości budowy, żywotności i ruchliwości, szczególnie ruchu postępowego. W opisie obrazu mikroskopowego uwzględnia się obecność i ilość komórek krwi: erytrocytów, leukocytów i makrofagów oraz komórek nabłonkowych układu moczo-płciowego.
Leczenie niepłodności u mężczyzn
Nieprawidłowe parametry nasienia nie oznaczają, że mężczyzna skazany jest na brak potomstwa. Istnieje obecnie wiele różnych metod leczenia w zależności od diagnozy. W przypadku problemów z nasieniem, mężczyznom zaleca się zmianę trybu życia: dbanie o regularną aktywność, odpowiednią wagę ciała, niskotłuszczową, urozmaiconą i bogatą w składniki odżywcze dietę.
Rezerwa jajnikowa określa potencjał rozrodczy tkwiący w jajnikach. Ulega on zmianie nie tylko z wiekiem kobiety, ale i pod wpływem czynników środowiskowych i genetycznych. Oszacowanie rezerwy jajnikowej jest jednym z najważniejszych badań, jakie wykonuje się w diagnostyce niepłodności.
Czym jest rezerwa jajnikowa? Określa ona potencjał rozrodczy, jaki tkwi w jajnikach. Każda kobieta rodzi się z określoną liczbą prekursorów komórek jajowych. W trakcie życia kobiety następuje nieodwracalny proces utraty tych komórek. Uważa się, że rezerwa jajnikowa zaczyna się obniżać po 20. roku życia. Proces ten jest bardzo powolny, ale przyspiesza po 30. roku życia, osiągając najwyższe spadki powyżej 35 lat. Rezerwa jajnikowa zależy nie tylko od wieku. Jej spadek może wynikać również z czynników genetycznych i środowiskowych. Wśród tych ostatnich największy wpływ na to ma palenie papierosów.
Rezerwa jajnikowa a niepłodność
Ocena rezerwy jajnikowej jest niezwykle istotna w przypadku par starających się o dziecko. Im mniejszy potencjał rozrodczy, tym trudniej kobiecie zajść w ciążę. Spadek potencjału rozrodczego nie przekreśla szansy na posiadanie potomstwa, ale znacząco je zmniejsza. Wyniki pomiaru pozwalają ocenić możliwości reprodukcyjne kobiety oraz wyliczyć pozostały okres życia reprodukcyjnego, ale także informują o przewidywanym terminie menopauzy.
Ocena rezerwy jajnikowej. Jakie badania?
W celu oceny rezerwy jajnikowej wykonuje się badania laboratoryjne: ocenia pomiar stężenia hormonu folikulotropowego – FSH, inhibiny B, hormonu antymulerowskiego – AMH). Wszystkie badania można wykonać w sieci Laboratoriów DIAGNOSTYKA. Ocena stężenia FSH, hormonu wydzielanego przez przysadkę mózgową i stymulującego jajniki do pracy, to powszechnie stosowany test oceniający rezerwę jajnikową. Wysokie stężenia FSH świadczą o słabej odpowiedzi jajników, wyczerpującej się rezerwie jajnikowej i zmniejszonych szansach na zajście w ciążę. Często stężenie FSH mierzone jest łącznie ze stężeniem estradiolu (E2). Inhibina B jest hormonem produkowanym przez prekursory komórek jajowych, ale także przysadkę. Niskie stężenia inhibiny B świadczą o zmniejszeniu czynności jajników i spadku szans na zajście w ciążę. Poziomy FSH i inhibiny B uzależnione są od fazy cyklu miesiączkowego. To oznacza, że trzeba je wykonać w 3. dniu cyklu. Bardzo ważne jest określenie stężenia hormonu AMH. Według najnowszych badań AMH posiada nawet większą wartość diagnostyczną niż FSH i inhibina B. Zaleca się jednak wykonanie wszystkich badań, by mieć jak najlepszy ogląd sytuacji. W diagnostyce ważna jest także ocena stężenia hormonu AMH. Najwyższe poziomy hormonu AMH, świadczące o wysokiej płodności, obserwuje się u kobiet około 25. roku życia. Spadek następuje stopniowo, aż do niewykrywalnych poziomów na kilka lat przed menopauzą. Wśród badań oceniających rezerwy jajników zaleca się także wykonanie USG, określającego liczbę pęcherzyków antralnych – AFC, ang. Antral Follicle Count.